Ik heb de kinderbijbel ‘Het land onder de regenboog’ van Nico ter Linden gelezen. Het heeft een hele tijd op mijn nachtkastje gelegen. Telkens wanneer ik ging slapen, las ik een hoofdstukje, soms twee. Ik heb er dus wel even over gedaan voordat het boek uit was. Het was precies mijn bezinningsmomentje voor ik slapen ging.Ik vond het een mooi boek, het las ook gemakkelijk, fijne verhalen om te lezen. Het waren verhalen uit het oude testament, paradijsverhalen, over Abraham, Jakob, Mozes en nog veel meer… Wat me meteen opviel was dat het boek verteld werd. Het boek is te situeren in het ballingschap waar de familie van Judith en Tobias hun land moeten verlaten. Samen met de hele familie en oom Ben trekken ze naar Babylonië.
Onderweg worden de verschillende verhalen door oom Ben verteld, hij helpt als het waar de kinderen door de moeilijke tijd heen, door ze verhalen te vertellen. Dit is wat ik zo mooi vind aan het boek. De kinderen kunnen even de nare situatie vergeten door zich in te leven in de verhalen en door er zelf een betekenis aan te geven…
Ook bij de tekeningen in het boek ben ik altijd even stil blijven staan, het zijn geen gewone tekeningen die je meestal in een kinderbijbel terugvind. Het zijn tekeningen om over na te denken. Je moet er goed naar kijken, en als je goed kijkt, zie je heel veel en geef je betekenis aan kleine dingen. Je kan er veel meer uithalen, het zet je aan het denken. Wat nu net de bedoeling is.
Het was voor mijn niet alleen een opfrissing van de Bijbelverhalen, maar ook een zoektocht naar de betekenis die ik eraan geef…
